TÍA MANUELA

Días de incerteza

Luís Celeiro

13/04/2016

O rigodón era o baile co que se abrían as festas ao longo dos séculos dezasete e dezaoito. A música coa que se amenizaba este baile tamén era rigodón e tan pronto comezaba a soar, as parellas adiantábanse ao centro da aira e bailaban. Ao parecer esta danza é de orixe provenzal  e –como se viu estes días pasados–  calou fondo nos miolos e no corazón dalgún dos políticos actuais. Que bonito! O deputado  de Anova, o máis vello do parlamento de Galicia, Xosé Manuel Beiras Torrado recoñeceu o outro día que esta danza tamén é de políticos e políticas, “levamos meses dun baile de rigodón no falso Versalles madrileño”.

Certo!, señoría, ten vostede razón, aínda se van mancar batallando, cantando, bailando ou teorizando sobre a liberdade para facer cada quen o que lle veña en gana, falando do sexo dos anxos e obstruíndo calquera tipo de marcha adiante, poñendo paus na roda do adversario, para que a súa derrota sexa maior que a propia. Poida que algún dos bailaríns remate a lexislatura de baixa, ferido e mancado de tanto esforzo.

Hai quen pensa que debería tratarse do chotis e a moitos gustaríalles que, de bailar, bailasen muiñeiras, sardanas ou, mesmamente, o aurresku, danza a modo de reverencia na que pon música un chistulari e que é baile do pobo e dos selectos deputados e alcaldes. Digo ben, en masculino, xa que as mulleres aquí non danzan, quédanse quietas mirando como lles baila o aurreskulari. Obviamente, á señora Susana Díaz acordaríaselle o flamenco, pero quizais sexa enredoso para bailar a diario no Parlamento. Ten razón a súa señoría de Anova, o rigodón é a danza axeitada para bailar e para exemplificar, nestes tempos nos que o máis pintado treme.
 
Nestes días de incerteza, previos ás transcendentais decisións persoais e colectivas, tremen e bracuñan sen xeito e sen dereito os políticos da mirada firme e os que non saben nada, nada de nada do que vai ser. Xa “pasou o que pasou” e poida que volva a pasar. Mentres tanto, no Parlamento alguén debería dicir algo, alguén terá que bailar a última peza e parar a festa para que as señorías, sabedoras de que ninguén é imprescindible, se comprometan cun futuro limpo e que repare igualdade de oportunidades, igualdade de medios, igualdade real en tódolos aspectos. Amén!

Artigo publicado en:

El Progreso (12/04/2016)
Diarío de Pontevedra (12/04/2016)
El Correo Gallego (13/04/2016)
La Región (13/04/2016)

Artigos publicados anteriormente:

37). Días de incerteza (06/04/16)
36). A Ferradura, en Abadín (06/04/16)
35). Respecto ás diferenzas (30/03/16)
34). Que tempo fará mañá? (23/03/16)
33). Final do celibato (15/03/16)
32). Na loita contra a desigualdade (09/03/16)
31). O leite da leiteira (01/03/16)
30). Un mundo ao revés (24/02/16)
29). A Gripe, cada ano (17/02/16)
28). O can terá a palabra (10/02/16)
27). Un mundo enteiro (03/02/16)
26). Tempos de carnaval (27/01/16)
25). O bebé non ten culpa (20/01/16)
24). Para orgullo de nós (13/01/16)  
23). Fungos e bacterias (06/01/16)

Ano 2015.-