Un animal de compañÃa, unha persoa ou cousa que alguén leva consigo pensando que lle dá boa sorte é, segundo a Real Academia Galega, unha mascota e no mundo hai centos de millóns delas, a maiorÃa son gatos, pero tamén hai cans dabondo dedicados a este cometido, uns cento oitenta mil, segundo as estatÃsticas. Peixes, aves, réptiles e anfibios son menos, igual que son moitos menos os outros mamÃferos, nas casas do vecindario. SofÃa, unha amiga dos paxaros, tiña no seu cuarto un pichón que querÃa ser pomba bonita e, tan pronto puÃdo voar, aquel dÃa á mañanciña, foise, marcho para sempre.
Chico da FerrerÃa tiña ás troitas do rÃo como mascotas de seu. Aloumiñabas, chamabas e elas, as grandes e as pequenas, respondÃan sempre. O seu corno, ao soprarlle, emitÃa tres sons diferentes. Os tres podÃan ser graves ou agudos. Cun deles alertaba ás troitas, cando se acercaba unha situación de perigo, para que fosen correndo e se esconderan detrás dos coios. Con outro dos sons, dáballes conta de que habÃa comida e tranquilidade na charca do rÃo, e coa terceira tocata chamábaas para que bailaran e bailaban diante do público que as miraba con estupor e abraio.
Despois dos gatos e dos cadelos os peixes de auga doce constitúen o terceiro grupo de animais máis populares en todo o mundo como mascotas. VÃstense de distintas cores e navegan por millóns de acuarios de casas e de oficinas, de establecementos públicos, de centros sanitarios, e de lugares de repouso e recreo. Nadan e nadan, comen e enrólanse sen dicir nada, facendo certo aquilo de que “o mellor dos animais é que non falan demasiadoâ€.
Coellos, furóns, xerbos de cor parda e rabo longo, cobaias, e moitos outros mamÃferos de tamaño pequeno acompañan as vivencias de moita xente e axúdanlle a esquecerse do medo a soidade. Son, sen dúbida, verdadeiros amigos, deses que non che impiden pensar en voz alta, como a lagarta de Modesto, ese home que vive no último andar dunha casa con sete pisos e ten na terraza soleada a compañÃa da súa mascota, Pinta, de cor entre marrón e verde e de autentica fermosura, cando sube pola súa perna movendo rabo.
Artigo publicado en:
|
