Non sei por
que ni a santo de que vén á cabeza deste escribidor o caso insólito de Manoliño
das Filgueiras. Ocorreu nos primeiros anos da década do sesenta do século
pasado e deixou sen fala aos seus familiares, aos mestres que tiña, aos fregueses
da parroquia, aos máis vellos e á mocidade toda. Era dunha familia distinguida,
de casa con nome e con historia nas enciclopedias que había. Os seus irmáns eran
cregos ben formados e as súas irmás tamén sabían latín, aprenderano no convento,
xa de pequeniñas.
El non,
Manoliño, o máis novo, non quixo seguir naquel colexio dos xesuítas e levárono a
unha escola de alto grao de esixencia. Alí, naquela vila engurrada pola
miseria, un dos seu irmáns era o cura da parroquia principal, don Herminio, un
home preparado, ben estudado, atento e cumpridor sempre, na misa diaria, nos enterros,
nos cabodanos e no catecismo daquelas tardes soleadas ou de inverno, se tocaba.
Á hora do catecismo, Manoliño xogaba ás escondidas coa rapazada no adro da
igrexa.
Ao pouco
tempo, aquel neno, listo como un allo, intelixente, tan valente e moito máis
corpulento que os da súa idade, quería cambiar outra vez de escola, quería ir
para unha escola mixta, onde estaban os fillos e as fillas dos labregos pobres,
daqueles tempos difíciles. O irmán non quería cambialo e el foise da casa,
marchou co posto e deixou na mesa de comer unha nota longa e ben escrita,
aclarando os seus desexos non comprendidos polo crego que, inmediatamente,
emprendeu a tarefa de atopar e recuperar ao irmán pequeno.
Don
Herminio cruzaba as mans, aloumiñaba a súas propias meixelas, choraba e rezaba
para que volvera Manoliño. Sentábase na mesa e rezaba o rosario, ía para igrexa
rezando e rezaba diante de cada un dos altares, antes da porta de entrada e
despois dela. Pedíalle a Deus axuda para atopar vivo e salvo ao seu irmán, para
que volvera e para que seguira tan campante e cambialo de escola, como
quería.
Necesítote,
Manoliño! Volve e pídeme o que queiras! Unha tarde noite, o crego axeónllase ao
lado daquela mesa cuberta cun hule de cadros e cando ía na cuarta ou quinta pregaria
descobre que baixo da mesa estaba agachado Manoliño. Non teño que volver,
irmán. Estou aquí e quero cambiar de escola. Efectivamente. A Tía Manuela, pensa
que “puido ser unha treta do pequeno”. Quen o sabe? El Progreso Diario de Pontevedra La Región El Ideal Gallego Diario de Ferrol Diario de Bergantiños Diario de Arousa O Barbana |