Non sei por
que ni a santo de que vén á cabeza deste escribidor o caso insólito de Manoliño
das Filgueiras. Ocorreu nos primeiros anos da década do sesenta do século
pasado e deixou sen fala aos seus familiares, aos mestres que tiña, aos fregueses
da parroquia, aos máis vellos e á mocidade toda. Era dunha familia distinguida,
de casa con nome e con historia nas enciclopedias que habÃa. Os seus irmáns eran
cregos ben formados e as súas irmás tamén sabÃan latÃn, aprenderano no convento,
xa de pequeniñas.
El non,
Manoliño, o máis novo, non quixo seguir naquel colexio dos xesuÃtas e levárono a
unha escola de alto grao de esixencia. AlÃ, naquela vila engurrada pola
miseria, un dos seu irmáns era o cura da parroquia principal, don Herminio, un
home preparado, ben estudado, atento e cumpridor sempre, na misa diaria, nos enterros,
nos cabodanos e no catecismo daquelas tardes soleadas ou de inverno, se tocaba.
à hora do catecismo, Manoliño xogaba ás escondidas coa rapazada no adro da
igrexa.
Ao pouco
tempo, aquel neno, listo como un allo, intelixente, tan valente e moito máis
corpulento que os da súa idade, querÃa cambiar outra vez de escola, querÃa ir
para unha escola mixta, onde estaban os fillos e as fillas dos labregos pobres,
daqueles tempos difÃciles. O irmán non querÃa cambialo e el foise da casa,
marchou co posto e deixou na mesa de comer unha nota longa e ben escrita,
aclarando os seus desexos non comprendidos polo crego que, inmediatamente,
emprendeu a tarefa de atopar e recuperar ao irmán pequeno.
Don
Herminio cruzaba as mans, aloumiñaba a súas propias meixelas, choraba e rezaba
para que volvera Manoliño. Sentábase na mesa e rezaba o rosario, Ãa para igrexa
rezando e rezaba diante de cada un dos altares, antes da porta de entrada e
despois dela. PedÃalle a Deus axuda para atopar vivo e salvo ao seu irmán, para
que volvera e para que seguira tan campante e cambialo de escola, como
querÃa.
NecesÃtote,
Manoliño! Volve e pÃdeme o que queiras! Unha tarde noite, o crego axeónllase ao
lado daquela mesa cuberta cun hule de cadros e cando Ãa na cuarta ou quinta pregaria
descobre que baixo da mesa estaba agachado Manoliño. Non teño que volver,
irmán. Estou aquà e quero cambiar de escola. Efectivamente. A TÃa Manuela, pensa
que “puido ser unha treta do pequenoâ€. Quen o sabe? El Progreso Diario de Pontevedra La Región El Ideal Gallego Diario de Ferrol Diario de Bergantiños Diario de Arousa O Barbana |
