A obra Loureira leva tempo ascendendo desde a materia inerte á forma definitiva e sosegada, á estrutura serena e decidida cunha expresión austera que redime o metal para crear formas sólidas, bronce de soidades que vai sedimentando, sementando e cimentando unha sensibilidade reflexiva como a que propicia a terra montesía da que o autor procede. Desde a revelación atenta, autodidacta, Loureira non agrede a forma con esa teimosía tan ó uso de certa plástica ventureira. O seu é un esforzo en conceptos xeométricos nun microcosmos estable e persoal. Así, todo pode trasmutarse nun escenario entregado ó ornamental, mais a dinámica da experimentación vive en Loureira con homildosa pero escintilante presenza.

Rosa Catarina