As illas de Galicia son dunha beleza sen igual. Temos arquipélagos como o das CÃes, Ons, Sálvora e Cortegada formando o Parque Nacional das Illas Atlánticas e, dende a illa Pancha en Ribadeo ata onde o Miño se vai ao mar por Portugal, atópanse illas e illotes con enorme fermosura. No mesmo Cantábrico, bañadas por esas augas de tanta dozura, están tamén a Coelleira e a illa de San Vicente ou a praia das Illas na Devesa. De seguir mirando, andando, paseando ou navegando chegamos enseguida ás illas Sisargas, ao carón de Malpica; a Creba, Aguieira e, onde o Ulla chega ao mar, a illa de Bexo ou a de Tambo, xa na rÃa de Pontevedra.
As illas de San Simón e San Antón, recantos para a memoria histórica. San Simón foi cárcere no perÃodo do franquismo, foi lugar para inspiración do trobador Mendinho e agora é sé de eventos culturais de diversos tipos, parada de intelectuais, académicos e artistas que se rodean de auga salgada para “arranxar o mundo†e para reivindicar que, dunha vez para sempre, se erradiquen os atropelos e se coñezan aos que atropelan. E, na zona de Baiona, as illas Estelas, un espazo protexido para aves, onde tamén traballan estudosos e cientÃficos.
Quedan moitas sen citar, pero nestas datas, e coa súa benevolencia, querÃa referirme a unha insua, que “é unha illa no curso dun rÃoâ€. Neste caso, tampouco é iso. É a insua dos poetas, un magnÃfico e enorme recanto creado, mantido e coidado polo poeta LuÃs González Tosar, un dos grandes e presidente do Centro PEN Galicia. Alà naquela leira inmensa, na Esgueva do Carballiño, zumega a poesÃa e a arte, sen auga salgada para curarse, pero con empanada e pulpo para, se é necesario, fartarse.
Nesta illa enmarcada por un rÃo de emocións e sentimentos, a grande festa literaria, a festa da palabra e da poesÃa vai, ano a ano, marcando o camiño. O anfitrión sempre acerta nas persoas a homenaxear e neste ano 2019, sen dúbida. O agasallado foi o poeta ourensán, Antón Tovar Bobillo, un escritor marxinado polo franquismo, esquecido polos estudosos e autor de tÃtulos tan interesantes como Barro de Nadie, Arredores ou Non, que era verdadeiramente non; Berros en voz baixa, A nada destemida ou Cadáver adiado. A TÃa Manuela dÃxoo claro, “non era sen tempoâ€.
|
