Foi impresionante e sorprendente a actitude daquel home que limpaba a muralla de Lugo. Daba xenio velo, Ãa coa vasoira e o recolledor correndo detrás das follas, limpando o que outros ensuciaban, correndo apuradamente para chegar e baleirar a recolecta na esterqueira da esquina, alà onde as miñocas medran e crean vida de forma natural. Indiscutiblemente era destro aquel eficiente traballador que levaba na man dereita a vasoira e na esquerda, como se fose un aderezo, o recolledor de aluminio lixeiro. Nalgúns momentos, cando procedÃa alixeirar o paso, agarraba os dous aperos coa mesma man e coa outra braceaba con moita insistencia, como se fose un auténtico equilibrista que querÃa que o visen nas alturas, alá arriba, no cimo da muralla, onde aqueloutro da limpeza, Manoliño, querÃa ser vitalicio.
Subiu ao adarve por unha das dúas ramplas de acceso (os outros puntos de subida son seis escaleiras e un ascensor) e, cunha velocidade semellante á dos paseantes de paso longo, foi limpando sen parar ata que, en vinte minutos, chegou ao lugar por onde subira e alà parou, mirou o reloxo, alentou sen dificultade e baixou. Ãa aquel home ataviado cun traxe apropiado e adaptado ás esixencias dos mandos modernos e con sentido práctico da defensa necesaria do medio ambiente. Un traxe verde impoluto e fluorescente, con gorra de prato agraciada para un varredor ou para un piloto.
Os camiñantes, que subiran á muralla para coidar da saúde e retraer o colesterol, non lle seguÃan o paso, era unha verdadeira máquina andando. No rabo da vasoira levaba ben á vista o indicativo do GPS. Non podÃa parar, nin falar, nin pousar a ferramenta. Tiña obriga de cumprir coas encomendas: limpar, recoller e seguir. Un papel aquÃ, unha folla podre máis adiante, outro papel e outra folla voando. Os camiñantes sorprendÃanse da mobilidade daquel operario novo e bo mozo.
Daba gusto ver como arrastraba a vasoira polo lombo das paredes milenarias, como fuxÃa da parte sombrÃa e se arrimaba, tamén velozmente, ao sollÃo. Manexaba o recolledor como se fose un prezado instrumento musical e, ao pasar por xunto daquela cagada que habÃa subindo á esquerda, o eficiente corredor limpador Ãa mirando para a dereita, obnubilado por un raio do sol que se escondÃa detrás dunha nube negra. Que tristura!
|
