A chuvia de verán cae en solo seco e a do inverno baixa das nubes como sarabia mollándoo todo, facendo reverdecer as pedras, como o milagre, que describe GarcÃa Márquez, “das pedras floridasâ€. Esas pedras, traballadas e labradas coas mans de moitos homes, que supuran frescura en calquera época do ano, que brillan como brilla a arte no universo da natureza, tan grande como a Galicia enteira. Esas son as pedras molladas ou resecadas cada dÃa, as que falan por elas soas, unhas veces ás caladas e outras con berros irados. Hai pedras nas paredes, nos monumentos, nos chanzos das escaleiras, na porta da casa e no chan da estrada. Todas coa historia escrita con milenarias pegadas.
Os artistas, poetas, narradores, xornalistas e, mesmamente, os lectores gozan con esta mestura de pedra, luz, chuvia e arte en Santiago de Compostela, na Muralla de Lugo, nas prazas da catedral de Ourense, nas ourelas do Lérez, ao longo do Miño ou onde queira que se atopen, neste territorio, mirando como agarrar ou por onde atravesar o arco da vella, sen chegar a saber se remata na alma de cadaquén ou no horizonte. A fermosura da chuvia miudiña, ao carón do mar ou no alto do monte, fainos pensar na riqueza da terra, coas súas chairas, coa costa longa e coa personalidade dos seus picos, dos bicarelos e dos “tesos cumes que se ollan de lonxeâ€, en dicir de Novoneyra.
A chuvia é iso, auga que cae das nubes en forma de pingas. Ãs veces chovendo sobre mollado, para que medre a herba, o pasto do prado, as verzas da horta e a campa da braña. É melodÃa encadrada en dúas realidades diferentes, unha a das predicións meteorolóxicas que sempre anuncian, para as vacacións, “lluvias en el noroeste peninsular†e a outra, a realidade mesma e teimuda, que deixa chuvias intensas por todas partes menos en Galicia.
Poida que sexa tamén poesÃa, como é música. O seu son cala os ósos da audiencia, penetra ata o miolo da carne viva e fai tremer aos mortos, avivando a memoria e respectando aos recordos, aqueles recordos resesos da casa sen teito. O son da chuvia, o do mar embravecido e o do vento montesÃo son sons familiares para os galegos, musicais e de alerta tamén. Son tres dos grandes sons da natureza, capaces de dicilo absolutamente todo. Que sexa para ben!
|
