Luís Loureira

SECCIÓNS

INICIO

O ESCULTOR

NOVAS

HEMEROTECA

GALERÍA

LIGAZÓNS

CONTACTAR


A Peneira dos Soños
Escultura conmemorativa do premio literario Biblos-Pazos de Galicia

TÍA MANUELA

Un conto verdadeiro

Luís Celeiro

28/01/2020

 

Levan o sabor da fame pegado no padal, no mesmo ceo da boca, onde os recordos florecen en cada instante e asentan no maxín dos individuos a idea daquilo que quería esquecer, a idea daqueles tempos pasados, da escaseza e da insuficiencia de todo. Na actualidade, de abundancia e fartura, lémbranse e aprécianse aqueles sabores e aqueles olores percibidos na nenez, na infancia. Daquela, hai ben pouco tempo. Os lectores saben moi ben que a infancia e a vellez están separadas por un instante, un momento no que cambian os gustos, as cores, os olores e os sabores.

Aqueles chourizos da casa, os poucos que había e que tan ben sabían, igual que a empanada do forno, as patacas con nada e o caldo de verzas, as filloas no seu tempo, o cocido todo o ano, o año asado, as leitugas da horta, o pan de centeo e as cereixas de Tralaira. O que se comía e do que agora non queda. Que marabilla! Os roxóns de graxa, sen máis, ou de febra torrada; os ovos das galiñas poñedoras, de dúas xemas moitos deles e clara abundante; a carne de porca cebada, de  touciño entrefebrado; a pescada ou o bacallau dando sabor de  mar ás patacas cocidas, aqueles miles de sabores, onde irán?

Tamén se foron os olores, aqueles que indicaban claramente onde estabamos non se recoñecen actualmente, non existen e é difícil recordalos. Os olores da primavera, do verán ou do outono eran verdadeiramente inconfundibles, eran alentadores e xeraban confianza no andar pola vida. Os de inverno levaban á xente para a casa, eran cheiros de lareira, de conto nocturno, de regueifa e de poesía improvisada e cantada.

Aquel olor da herba seca ou da palla empalleirada, o cheiro da natureza toda ou da clase ateigada de nenos e nenas que querían aprender para saber e ser, do parque da cidade, do ciprés do cemiterio, daquel salón onde bailaba a mocidade, do quiosco onde se vendían periódicos, cómics e pipas, ao lado mesmo daquel cine e do portal onde facían bocadillos de chourizo, de calamares e mexillóns. Onde irán aqueles olores e aqueles sabores, meus amigos?

Isto é como un conto verdadeiro, pero  como di a Tía Manuela, estamos en tempos de cambio e, para seguir avanzando, cómpre renovación permanente e imparable, con gusto, con bo olfacto e con moita vista.

Artigo publicado en:

El Progreso (28/01/20)
La Región (29/01/20)

Artigos publicados anteriormente: 

234). Un conto verdadeiro (29/01/20)
232). Xustiza cultivada (15/01/20)
231). A riqueza dos humildes (07/01/20)
230). Con harmonía e concordia (02/12/19)

Luís Loureira - l.loureira@luisloureira.eu