Foise polo mudo sen saber moi ben a onde chegarÃa ou cal camiño seguirÃa. Levaba consigo unha guitarra, na man, e un sombreiro, na cabeza, na súa cabeza de pelo longo e, por dentro, ben amoblada, segundo o ditame de expertos solventes cientÃfica e humanamente. A el a ciencia importáballe e valorábaa como corresponde, tanto como valoraba a guitarra e a gaita de folk que tamén tocaba. Tocaba perfectamente a gaita, poro non podÃa ir con dous instrumentos musicais e amais non querÃa que a xente bailara, querÃa ver á paisanÃa bocaaberta, asombrada polo soar das cordas recias da súa guitarra herdada e lixeira.
Lixeira era tamén a mochila, na que gardaba a navalla, un abrelatas, o cepillo e a pasta para lavar os dentes, un par de panos para sonarse, se facÃa falta; unha libreta perfectamente encadernada, unha pluma estilográfica e un cargador para o teléfono multiúsos recén comprado, en substitución dun vello, que lle regalara a súa noiva e que deixaba a recado na casa dos pais.
Foise co que tiña e coa sensación de que era o home máis rico do vagón, o máis rico de todo o tren, por longo que fose. Nunha esquina sombrÃa parábase, atravesaba a guitarra diante do peito, e tocaba ata que o sombreiro se mediaba de moedas. SeguÃa camiño e volvÃa deterse noutra esquina, onde estaba unha muller parada, agardando, sen escoitar e sen falar. Era Matilde que, por moito que esperaba, non atopaba nada, era como o escaparate dunha das almas espidas do pintor pakistanÃ, Iqbal Utzman.
O músico de guitarra e sombreiro, en ocasións, pousado no chan, reparte os ingresos con aquela muller e vaise na procura dunha pensión lonxe da bohemia nocturna daquel lugar sinistro. Matilde queda soa e agradecida, agardando por se alguén querÃa dicir algo, “agardando poder traballar coa miña infausta profesión, unha das máis antigas e máis funestas das coñecidasâ€. Quedaba nas portas do inferno, solitaria como sempre, tragando bocanadas de rabia e de medo.
Parece evidente que cómpre insistir na procura da igualdade, con accións eficientes, con solvencia nas formulacións e coa alma apegada ao sentir e ao ser dos débiles, coa conciencia e coa verdade, con decretos ou sen eles. Como di a TÃa Manuela, “con razóns, con sentido, co coñecemento e co corazónâ€. |
