Luís Loureira

SECCIÓNS

INICIO

O ESCULTOR

NOVAS

HEMEROTECA

GALERÍA

LIGAZÓNS

CONTACTAR


A Peneira dos Soños
Escultura conmemorativa do premio literario Biblos-Pazos de Galicia

TÍA MANUELA

Separados, máis calados e máis tristes

Luís Celeiro

21/09/2020


O mundo anda revolto. Por un lado, hai unha preocupación enorme e xeneralizada pola distancia social, esa que nos separa enmascarados e que nos illa dos iguais, dos parentes, dos familiares directos, dos amigos, dos queridos e dos veciños do lugar ou do andar. Distancia social  maior ca nunca, impresionante! Separación total entre namorados, entre irmás, entre parellas de calquera sexo, entre espectadores, actores, locutores, escolares, universitarios e traballadores de tódalas profesións e oficios. O de bailar ao agarrado acabouse por un tempo, igual que moitas outras cousas se acaban e, probablemente, para sempre. Nós non podemos estar xuntos e vós tampouco. Quen o diría!

Moitos pasaron a vida loitando por erradicar as diferencias entres as persoas. Sabendo e respectando o feito de que cada un dos individuos da sociedade ten a súa propia identidade, procuraban a proximidade e interacción entre eles. A xente do mesmo lugar, os que tiñan lingua común, a mesma cultura e os mesmos problemas uníanse xuntiños con atumes consistentes coma os de facer feixes de leña, de estrume ou de palla. Ese afán pola unión, pola igualdade, pola comprensión e compromiso  truncouse de repente, reforzando o individualismo e, pois, o egoísmo desconveniente.  

Trocáronse os valores, cambio o mundo e cambiarán os individuos un a un, para crear unha nova sociedade descoñecida polos pensadores humanistas e avistada polas tecnoloxías que promoven a intelixencia artificial. Todos estarán (estaremos) cada vez máis lonxe dos outros, máis separados, máis calados e máis tristes. O coñecemento mutuo perderá interese e a tolerancia perderá todo o mérito que aportaba ás sociedades que ata agora coñecemos. A distancia social, dun metro e medio, de dous metros ou do que sexa, irase agrandando sen parar, mentres a riqueza do multiculturalismo e a pluralidade de culturas, de ideas e pareceres acabará na nada absoluta, como se fose a última gota do vaso baleiro.

As tecnoloxías avanzan e trasladan o cerebro ao peto do pantalón corto ou da camiseta de raias. Dende un deses lugares emitirá sinais silenciosas ou ruidosas e, se é preciso, luminosas para que o usuario saiba de onde é, quen é e a que se dedica.  Incluso será quen de dicirlle se o desenvolvemento da intelixencia artificial e as súas aplicacións son ou non son éticas. A vostedes que lles parece?


Artigo publicado en:
El Progreso (15/09/20)
La Región (16/09/20)
El Correo Gallego (16/09/20)
El Ideal Gallego (17/09/20)
Diario de Ferrol (17/09/20)
Diario de Arosa (17/09/20)

Artigos publicados anteriormente:
262). Un mal sen parangón (12/08/20)
261). De punta en branco (05/08/20)
260). No alcance da mirada (29/07/20) 
259). A ilusión de mandar (22/07/20)
256). Confianza, para rexenerar a esperanza (01/07/20)
255). Cada vez queren gañar máis (24/06/20)

Luís Loureira - l.loureira@luisloureira.eu