Eles, quen van ser! Os que mandaron sempre. Aquí mandan os mesmos que alí, os mesmos que mandan daquel outro lado, os de sempre. Con razón ou sen ela, eles mandan e o mundo cala. Por que será? É evidente que a arma que manexa o mando é potente, danosa e perigosa. O medo crávase no corazón e no pulmón, no espírito, na alma e no miolo dos ósos. Destrúeo todo, todo o que pilla por diante. Atravesa o cráneo e instálase dentro, con vocación de permanencia e co afán  de perturbar o coñecemento do posuidor. O medo é peor que o virus, é infausto, funesto, caprichoso e, en moitos casos, irracional.

Que pensarán ou que maquinarán aquelas xentes que teñen prohibido pensar?, que dirán as multitudes que non poden falar ou que non teñen con quen falar?.

Aquelas, ás que non escoita ninguén. Winston Churchill referiuse,  nalgunha ocasión, ao valor que se precisaba para levantarse e falar, outro tanto ou máis que o valor necesario “para sentarse e escoitar”, dicía o político e Premio Nobel de Literatura.  Do que ensina o silencio, ese que fala só, cantas cousas se aprenden? Tantas como as que se aprenden ao falar, entre as importantes, cómpre enumerar o aprender a escoitar.