Nun libro con tapas vermellas e letras negras e brancas, vinte escritores -un prólogo, quince relatos e un epÃlogo- cóntannos cousas de “todos ou ninguénâ€. Un libro, Conciencia de Clase, no que se narran contos, vivencias, historias, riquezas e miserias das Comisións Obreiras. Historias que abarcan a infancia, a formación e o traballo dalgúns dos protagonistas da loita obreira, cando habÃa obreiros e cando era necesario levantar a cabeza e mirar para adiante, sen deixar de ver o de atrás. Cando era necesario -máis ou menos, como hoxe- a defensa de valores e principios, como os da solidariedade e da igualdade, cando menos.
Despois do prólogo, unha verdadeira peza literaria do xornalista JoaquÃn EstefanÃa, vén Petra, no que Elvira Lindo deixa testemuño da grandeza daquela sindicalista, Petra Cuevas, sabedora de que “os que loitan poden perder, pero os que non loitan están perdidosâ€. E xa, en terceiro lugar, aparecen os nosos amigos: Manuel Rivas fala do Aprendiz, faino nun relato verdadeiramente entrañable e, polo tanto, recomendable. Séguenlle outros textos e, na páxina 240, comeza o epÃlogo, “en cinco entremesesâ€, da autorÃa de Unai Sordo e Bruno Estrada.
Era un neno aprendiz de canteiro, un neno que andou polo mundo de obreiro. DurmÃa onde podÃa, poucas veces en cama feita, nas palleiras, nas barreiras, nos currais e á sombra da lúa. Onde podÃa, abrazado á paleta que colgaba do cinto apertado e aquel pico pequeno que se cravaba nas súas costelas, igual que ao zapateiro se lle cravaba a subela e os arames ao cerralleiro. Aquel pico de apicoar á pedra, ferramenta para facer oficio, arte, música e paredes de unión e de separación, ao mesmo tempo.
Tempos aqueles, amigo Ferreiro, prezado LuÃs González López, amigo de tantos amigos grandes. A túa honestidade e a túa bonhomÃa enaltecen a mestrÃa dos mestres e honran aos colegas. Don Xesús (Alonso Montero), Abades, Ana Acuña, Roi Cagiao, Fernando Llor, Carmen GarcÃa-Rodeja, Avelino Muleiro, Senén Vaamonde, Antón Pulido, Juan Fonseca Moretón, Mero Iglesias, MarÃa Guerrero e moitos, moitos máis, de Mondoñedo, da Chaira, de Ferrol, da Estrada, de Vigo, de Sandiás ou da túa Vila de Cruces, e todos os do mundo mundial, que eran e son boa xente, saben que o Aprendiz eras ti, Ferreiro, antes que mestre e que guerrilleiro.
|
