Ela tiña un can na casa. Era un cadeliño pequeno, dos que son lonxevos, amorosos e pouco ruidosos. Era un pomerania ou un pequinés dos pequeniños, intelixente e de moito agrado para os pequenos da casa. Todos xogaban xuntos, durmÃan xuntos e comÃan da mesma comida, como se fosa a felicidade total, en compañÃa e con harmonÃa . Na cama, non. Ao can non lle permitÃan que se deitara no leito dos meniños e non o querÃan no seu. Tiña o seu propio espazo para a noite e para tódalas noites, e alà estaba o canciño agardando que volvese o dÃa. Unhas veces rosmando, outras laiando e, en moitas ocasións, ladrando ou soñando.
O peor de todo foi cando durmÃa e veu un rato, dos moitos que habÃa, e mordeuno nunha orella, deixándolle un furado de corte perfecto e chupándolle o sangue que vertÃa. Foi aglaiante, o cadelo ladraba desesperadamente, a ama choraba e o rato permanecÃa escondido no caixón, detrás do chocolate que compraran onte para facer a merenda de mañá. Era unha situación difÃcil, case incomprensible. Unha situación de medo, xa que aquel rato ou rata roedora podÃa meterse en calquera cama, na procura do cadelo.
Todo foi pasando, a orella recuperou a súa normalidade, cun pequeno sinal de guerra. O pequinés atopouse recuperado e, incluso, reconfortado ao ver que aquela rata era máis pequena do que el era. Todo seguÃa marchando, daquela maneira, naquel cuarto bastante sucio e con cheiro propio, con olor insoportable a camada de ratos. Como roedores que son, estes animais van en grupo, reprodúcense con enorme facilidade e rapidez, ata o punto de que unha soa rata medianamente coidada pode ter oitenta ou cen crÃas nun ano.
Agora ela, a que segue sendo dona do can e do gato, aÃnda que está acostumada ao cheiro dos ratos, quere librase deles, pero a súa conciencia non lle permite o mal trato aos animais. Ten que alimentar ao can, deixar comida para un gato acomodado e que dorme, de noite e de dÃa, no edredón da súa cama; ten que traballar e mercar lácteos para as ratas parideiras, aguantar e calar. DeberÃa escoitar á TÃa Manuela, cando di que “o respecto aos animais e aos demais, empeza pola atención e aprecio aos iguaisâ€.
|
